«Πιστεύεις ακόμα;..»

Ο συρμός διασχίζει την γαλλική πρωτεύουσα. Σ’ ένα βαγόνι του κάθονται δίπλα-δίπλα ένας γηραλέος με αξιοπρεπή εμφάνιση και ένας νεαρός με ύφος κοσμοκράτορα. Περνώντας η αμαξοστοιχία έξω από ένα Ναό, ο ηλικιωμένος κύριος κάνει με ευλάβεια το σημείο του σταυρού. Ο νέος κάνει ένα μορφασμό απορίας και έκπληξης μαζί.

-Με συγχωρείς, του λέει με κάποια ειρωνική διάθεση, πιστεύεις ακόμα στο Θεό;

Ο γέροντας τον κοιτά ήρεμα και κουνά καταφατικά το κεφάλι του.

-Περίεργο, παρατηρεί ο νέος, έφτασες τόσων χρόνων και δεν κατάλαβες πως ο Θεός, ο Χριστός και όλα τα σχετικά είναι παραμύθια;

-Παιδί μου, απαντά ο ηλικιωμένος, διαπίστωσα ακριβώς το αντίθετο από αυτά που μου λες. Πες μου όμως, πού γνωρίζεις εσύ, τόσο νέος, αυτά τα πράγματα;

-Τα μαθαίνω στο Πανεπιστήμιο! Σπουδάζω γιατρός και διαπιστώνω την πραγματικότητα. Άλλωστε όλοι οι συμφοιτητές μου έχουν την ίδια γνώμη με εμένα. Το λένε και τα βιβλία που διαβάζουμε, τα συγγράματα. Γι’ αυτό σου λέω, άκου με κι εμένα που σπουδάζω και βρίσκομαι στην πηγή της γνώσης! Δεν υπάρχει Θεός. Είναι δημιούργημα των παπάδων για να εξαπατούν εσάς τους αφελείς, τους αγράμματους. Εμάς όμως δεν μπορούν να μας παραπλανήσουν. Έχουμε βιβλία και ενημερωνόμαστε.

-Δώσε μου κανένα από αυτά, παιδί μου, θέλω κι εγώ να μορφωθώ γιατί τόσα χρόνια ζω στην άγνοια και την αγραμματοσύνη. Καλά που σε βρήκα μπροστά μου. Να, πάρε και την κάρτα μου με την διεύθυνσή μου για να τα στείλεις.

Με το ίδιο ήρεμο χαμόγελο, ο ηλικιωμένος βγάζει την κάρτα του και την δίνει στον έκπληκτο νέο. Πάνω της είναι γραμμένο με μεγάλα γράμματα:

«Λουδοβίκος Παστέρ, Χημικός-Μικροβιολόγος»

(Από το περιοδικό Το Μήνυμα, τεύχος 88)

 

ΥΓ: Καλό τρολ και ο Παστέρ!

Γιοοοοοο!!!!

Μετά από ένα πολύμηνο διάλειμμα και αφότου νόμιζα ότι δεν μπαίνει κανείς στο σάιτ  εεεε επειδή είχα πολλές δουλειές (να ξύσω την πλάτη μου και άλλα σημαντικά), θυμήθηκα το μπλογκ πρόσφατα και είπα να επιστρέψω!!! (ξεκίνησε πάλι η εξεταστική, γι’ αυτό)

Λοιπόν κάτι πολύ χρήσιμο που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας  είναι μια ιστορία σχετικά με τον έλεγχο της γλώσσας και της μεταδιδόμενης πληροφορίας:

Η μέθοδος της τριπλής διύλισης του Σωκράτη. 

Μια μέρα που ο Σωκράτης έκανε την βόλτα του στην Ακρόπολη, τον πλησίασε ένας γνωστός του και του λέει «δάσκαλε πρέπει να σου πω κάτι πολύ σημαντικό που άκουσα για έναν από τους μαθητές σου…»

«Εντάξει, λέει  ο Σωκράτης, αλλά έλα να το περάσουμε πρώτα από το τριπλό κόσκινο για να δούμε αν πρέπει να το μάθω. Κατ’ αρχάς το κόσκινο της ΑΛΗΘΕΙΑΣ: είσαι σίγουρος ότι αυτό που θα μου πεις είναι αληθές;»

«Εεεε… όχι, δεν είμαι πολύ σίγουρος. Απλώς έτσι άκουσα…»

«Καλά. Κι αν δεν είναι αληθές, τουλάχιστον να περνάει από το δεύτερο τεστ: αυτό της ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ. Αυτό που άκουσες για τον μαθητή μου ήταν κάτι καλό;»

«…Όχι. μάλλον το αντίθετο.»

«Δηλαδή θα ερχόσουν να μου πεις κάτι που  και κακό είναι, και δεν ξέρεις αν είναι αλήθεια. (ο γνωστός έσκυψε το κεφάλι ντροπιασμένος) Αλλά έστω, συνέχισε ο Σωκράτης. Θα μπορούσε όμως να περνάει από το κόσκινο της ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ: Αυτό που θα μου πεις θα ωφελήσει με κάποιο τρόπο;»

«Μπα. Δεν νομίζω»

«Ωραία. Έχουμε εδώ μια πληροφορία κακή, άχρηστη και ίσως ψευδή. Δεν βρίσκω τον λόγο για τον οποίο πρέπει να την μάθω!» 😛

Κι έτσι ο γνωστός έφυγε έχοντας πάρει ένα σημαντικό μάθημα ζωής από τον μεγάλο φιλόσοφο της αρχαιότητας. Άντε και στα δικά μας. Να βελτιωνόμαστε συνέχεια!

Ντο, ντομάτα στη σαλάτα…

Παιδιά!!! Σας έχω μερικές φοβερά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!!!

Θυμάστε στη «Μελωδία της Ευτυχίας», το τραγουδάκι do re mi, όπου έκαναν ακροστοιχίδα με τις 7 νότες;

Ντο, ντομάτες στη σαλάτα

Ρε, ρεβύθια μες στη φάβα

Μι, μη μου φας τη σαλάτα

Φα, φαφα θα σου τη φάω

Σολ, solero παγωτό

Λα, λαλαλα τραγουδώ

Σι, θα σύρω το χορό

Και ξαναρχίζω απ΄το ντο!

Λοιπόν θα εκπλαγείτε μόλις μάθετε ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙ, κατά μια παράδοση, οι ονομασίες των νοτών προήλθε από ακροστοιχίδα, συγκεκριμένα από έναν ύμνο στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο:

Ut queant laxis      (για να μπορούν)

Resonare fibris      (να αντηχούν με χαλαρές)

Mira gestorum       (χορδές οι δούλοι σου, ή με απλόχωρα στήθη)

Famuli tuorum       (τα κατορθώματά σου)

Solve polluti           (λύσε την αμαρτία)

Labii reatum           (των μολυσμένων μου χειλέων)

Sancte Johannes   (Άγιε Ιωάννη)

Αργότερα το ut αντικαταστάθηκε με το do, που προέρχεται από τις λατινικές λέξεις Dominus Deus, δηλαδή Κύριος ο Θεός.

Αλλά όχι μόνο αυτό. Και τα ονόματα των φθόγγων της Βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής αντιστοιχούν στα 7 πρώτα γράμματα της αλφαβήτου, μετασχηματισμένα σε εύηχες συλλαβές. Έτσι έχουμε πΑ, Βου, Γα, Δι, κΕ, Ζω, νΗ! Επίσης οι συλλαβές αυτές τοποθετημένες σε ακροστοιχίδα συνθέτουν τον παρακάτω ύμνο:

Πάλαι ήμαρτεν Αδάμ, εμακρύνθη του Θεού

Βουληθείς δε ο Πλαστουργός, δούλου δέχεται μορφήν

Γάλα πίνει εκ μητρός, εις μετάνοιαν καλεί

Διδαχών σκορπίζει φως, θαύματα πολλά ποιεί

Κεφαλήν δ’ εχθρού πατεί, νεκρωθείς και αναστάς

Ζωοδότης ων Θεός. Και εις μέλλουσαν ζωήν

Νηπενθή (απομακρύνοντας το πένθος από την αμαρτία) πιστούς καλεί, όπου πρώτος εισελθών

Πάσαν έλαβεν αρχήν παρά του Θεού Πατρός.

Συγκλονιστικά ε;

(Ν.Π. Βασιλειάδη, Μουσική. Νότες ζωής ή αντίλαλοι θανάτου; )

Καλή δύναμη!

Προς όλους τους κατακαημένους φοιτητές που υποφέρουν με την εξεταστική, τις εργασίες, την πρακτική, την πτυχιακή και τα λοιπά και τα λοιπά (ενώ οι μαθητές τώρα εχουν τελειώσει και γιολάρουν κάνοντας μπάνια… ακούστε μαθητές! μην παραπονιέστε καθόλου. απολαύστε τα καλοκαίρια σας, αυτό σας λέμε)… ευχόμαστε ένα μεγάλο

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ

και

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!

Όλοι τα περνάμε αυτά, όλοι κλάψαμε μαθήματα και χαμένο χρόνο, όλοι παραδεχόμαστε ότι η μόνη λύση είναι το διάβασμα κατά τη διάρκεια της χρονιάς, δηλαδή κάτι που είναι πρακτικώς αδύνατον, και όλοι το επόμενο εξάμηνο αρχίσαμε ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια με το προηγούμενο.. εντάξει κάπου το έχω ξαναδεί το έργο..κάτι μου θυμίζει η πρωταγωνίστρια :Ρ

Πολύ σημαντικές οι σπουδές, όμως ακόμη πιο σημαντική είναι η σωματική μας και κυρίως η ψυχική μας υγεία! Γι’ αυτό κάνεις το σταυρό σου και προχωράς.  Και όπως έλεγε η γιαγιά μου όταν την ρωτούσα τι κάνει: «Ε! Λέω εγώ καλά και ο Θεός θα τα κάνει καλύτερα!»

Και εντάξει, όχι άγχος αν βρούμε τίποτα αποτελέσματα λάθος, δεν πάνε όλα αυστηρά σύμφωνα με τους νόμους της επιστήμης..

Ξανθιές

-Τι κάνουν εκατό ξανθιές στην έρημο;
-Σκουπίζουν, γιατί πολλή σκόνη μαζεύτηκε τελευταία εκεί…

θα αρχίσουμε…

Μπαίνει ένας σε ένα μπαρ και λέει στον μπάρμαν:
-Φέρε γρήγορα μια μπύρα γιατί θα αρχίσουμε!
Του φέρνει μια φοβισμένος ο μπάρμαν, την πίνει αυτός και λέει
-Φέρε γρήγορα άλλη μία γιατί θα αρχίσουμε.
Του φέρνει ο μπάρμαν άλλη μια μπύρα, και να μην τα πολυλογούμε, αυτό έγινε αρκετές φορές. Ώσπου στο τέλος πάει να φύγει ο τύπος και του λέει ο μπάρμαν:
-Ρε φίλε, ξέρεις έχεις πάρει οχτώ μπύρες και δεν έχεις πληρώσει καμία! Έτσι θα φύγεις;!
Οπότε κάνει αυτός
-Αρχίσαμεεε…

Οι κλασικοί και η Κοκκινοσκουφίτσα

Πώς θα έλεγαν την ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας μερικοί κλασικοί της λογοτεχνίας; Ας μας τη διηγηθούν οι ίδιοι!

Έντγκαρ Άλαν Πόε
Στην παρυφή παλιού σκοτεινού περιελισσόμενου με μυστικό σκληρό βέλο δάσους, πάνω από το οποίο πετούσαν τα ύποπτα σύννεφα των δυσοίωνων αναθυμιάσεων και σαν να ακουγόταν εκεί μοιραίος ήχος των δεσμών, σε μυστικιστική φρίκη ζούσε η Κοκκινοσκουφίτσα.

Έρνεστ Χεμινγουέι
Η μάνα μπήκε, έβαλε πάνω στο τραπέζι την τσάντα. Στην τσάντα βρισκόταν γάλα, άσπρο ψωμί και αυγά.
– Νάτο. – Είπε η μάνα.
– Τι; – ρώτησε η Κοκκινοσκουφίτσα.
– Αυτό, – είπε η μάνα, – θα πας στην γιαγιά σου.
– Καλά. – είπε η Κοκκινοσκουφίτσα.
– Και τα μάτια σου τέσσερα, – είπε η μάνα – Λύκος.
– Ναι.
Η μάνα κοιτούσε πώς η κόρη της που όλοι την έλεγαν Κοκκινοσκουφίτσα, γιατί πάντα φορούσε την κόκκινη σκουφίτσα, βγήκε, και κοιτάζοντας την αποχωρούσα της κόρη η μάνα σκέφτηκε, πως είναι πολύ επικίνδυνο να την αφήσει μόνη της στο δάσος, και εκτός από αυτό σκέφτηκε, πως ο λύκος άρχισε να εμφανίζεται πάλι εκεί, και έχοντας αυτή την σκέψη, είχε νιώσει πως αρχίζει να ανησυχεί.

Βίκτωρ Ουγκώ
Η Κοκκινοσκουφίτσα έτρεμε. Ήτανε μόνη της. Ήτανε μόνη της, σαν βελόνα στην έρημο, σαν κόκκος άμμου ανάμεσα στα αστέρια, σαν μονομάχος ανάμεσα σε δηλητηριώδη φίδια, σαν νυκτοβάτις στον φούρνο…

Τζακ Λόντον
Αλλά αυτή ήταν αντάξια κόρη της ράτσας της, στις φλέβες της έτρεχε το δυνατό αίμα των άσπρων κατακτητών του Βοριά. Γι’ αυτό, μη διστάζοντας, όρμησε στον λύκο, κατάφερε την συντριπτική γροθιά και αμέσως την επιβεβαίωσε με ένα κλασσικό απερκάτ. Ο λύκος ετράπη εις φυγήν. Αυτή τον παρακολουθούσε με το βλέμμα, χαμογελώντας με το γοητευτικό γυναικείο της χαμόγελο.

Ονορέ ντε Μπαλζάκ
Ο λύκος έφτασε στο σπιτάκι της γιαγιάς και χτύπησε στην πόρτα. Αυτή η πόρτα είχε κατασκευαστεί στη μέση του 17ου αιώνα με τον άγνωστο μάστορα. Αυτός την έγλυψε από καναδική βελανιδιά που ήτανε τότε της μόδας, της έδωσε την κλασική μορφή και την κρέμασε στους σιδερένιους ρεζέδες, οι οποίοι κάποτε, μπορεί, ήτανε καλοί, αλλά τώρα έτριζαν τρομερά. Η πόρτα δεν είχε ούτε στολίδια ούτε σχέδια, μόνο στη δεξιά κατώτερη γωνιά φαινόταν μία τσουγκρανιά, για την οποία έλεγαν ότι την έκανε με το δικό του σπιρούνι ο Σελεστέν ντε Σαβάρντ – ο ευνοούμενος της Μαρίας Αντουανέτας και ξάδερφος από τη μητρική γραμμή του παππού της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας. Κατά τα άλλα, η πόρτα ήταν συνηθισμένη, και γι’ αυτό δεν πρέπει να τη ζωγραφίσουμε με περισσότερες λεπτομέρειες.

Όσκαρ Ουάιλντ
Λύκος: Συγγνώμη, δεν ξέρετε το όνομά μου, αλλά…
Γιαγιά: Δεν έχει σημασία. Στη καινούρια κοινωνία το καλό όνομα έχει αυτός που δεν το έχει. Σε τι μπορώ να σας φανώ χρήσιμη;
Λύκος: Ξέρετε… Λυπάμαι πολύ, αλλά ήρθα να σας φάω.
Γιαγιά: Τι χαριτωμένο που είναι αυτό. Είστε πολύ ευφυής τζέντλεμαν.
Λύκος: Αλλά το λέω σοβαρά.
Γιαγιά: Και αυτό προσδίνει ιδιόμορφη λάμψη στην ευφυία σας.
Λύκος: Χαίρομαι που δεν το βλέπετε σοβαρά το γεγονός που σας το παράθεσα.
Γιαγιά: Τώρα το να βλέπεις σοβαρά τα σοβαρά πράγματα είναι η εκδήλωση του κακού γούστου.
Λύκος: Και τι πρέπει να βλέπουμε σοβαρά;
Γιαγιά: Βεβαιότατα, τις ανοησίες. Όμως είστε βαρετός.
Λύκος: Πότε λοιπόν ο λύκος είναι βαρετός;
Γιαγιά: Όταν ενοχλεί με τα ερωτήματα.
Λύκος: Και η γυναίκα;
Γιαγιά: Όταν κανείς δεν μπορεί να τη βάλει στη θέση της.
Λύκος: Είστε πολύ αυστηρή με τον εαυτό σας.
Γιαγιά: Υπολογίζω στην σεμνότητα σας.
Λύκος: Μπορείτε να με πιστέψετε. Δεν θα πω ούτε μία λέξη σε κανένα (την τρώει).
Γιαγιά: (Από την κοιλιά του Λύκου). Κρίμα που βιαστήκατε. Μόλις ετοιμαζόμουνα να σας πω μια διδακτική ιστορία.

Έριχ Μαρία Ρεμάρκ.
Έλα σε μένα, – είπε ο Λύκος. Η Κοκκινοσκουφίτσα γέμισε δύο ποτηράκια με το κονιάκ και κάθισε στο κρεβάτι δίπλα σ’ αυτόν. Αυτοί εισέπνεαν το γνωστό άρωμα του κονιάκ. Σε αυτό το κονιάκ υπήρχε μελαγχολία και κούραση – μελαγχολία και κούραση του λυκόφωτος. Το κονιάκ ήταν η ίδια η ζωή.
– Βεβαίως, – είπε αυτή. – Για μας δεν υπάρχουν ελπίδες. Δεν έχω μέλλον.
Ο λύκος κρατούσε την σιωπή. Συμφωνούσε μ’ αυτήν…

Από το διαδίκτυο

 

Χριστός Ανέστη και πάλι!!!

Μεγάλυνον ψυχή μου, τον εθελουσίως παθόντα και ταφέντα και εξαναστάντα τριήμερον εκ τάφου.

Φωτίζου, φωτίζου, ἡ νέα Ἱερουσαλήμ. ἡ γάρ δόξα Κυρίου, ἐπί σε ἀνέτειλε. Χόρευε νῦν, και ἀγάλλου Σιών σύ δε ἁγνή, τέρπου Θεοτόκε, ἐν τῇ ἐγέρσει τοῦ τόκου σου.

Και καλό Παράδεισο σε όλους μας!

Καλή Σαρακοστή!

 

Καλή Ανάσταση!

 

τι κάνεις εκεί;

-Τι κάνεις εκεί;
-Προσπαθώ να ισιώσω το π.
-…! Γιατί;
-Γιατί ίσιο π είναι χρυσός!