Το παιδάκι το σκεπαρνοσκοτωμένο

Κάποτε ήτανε ο Γιάννης και η οικογένειά του αποφάσισε να τον παντρέψει. Λένε λοιπόν, θα πάμε στο διπλανό χωριό που είναι μια παπαδοκόρη να δούμε αν ταιριάζουν αυτοί οι δύο. Πάνε λοιπόν στα πεθερικά, τους φιλεύουνε, και στο τέλος λέει ο παπάς ο πατέρας της στην κοπέλα «Μαρία, πας να μας φέρεις από το κρασί που έχουμε στο κελάρι; Είναι πολύ ωραίο και οι καλεσμένοι μας σίγουρα θα το πιούνε».

«Εντάξει», λέει η Μαρία και κατεβαίνει στο κελάρι.

Περιμένανε, περιμένανε… πουθενά η Μαρία.

«Πάω να δω τι έχει», λέει η παπαδιά και κατεβαίνει κι αυτή.

Περιμένανε, περιμένανε… πουθενά αυτές οι δύο.

-Γιάννη, πήγαινε κι εσύ να τις φέρεις σε παρακαλούμε… Κατεβαίνει κι αυτός στο κελάρι.

Περιμένανε, περιμένανε… αλλά κανείς δεν ερχόταν, ούτε η Μαρία, ούτε ο Γιάννης, ούτε η παπαδιά!

«Εεε τι έχουν πάθει;! Πάμε να δούμε» είπαν κι οι υπόλοιποι. Μπαίνουν μέσα στο κελάρι και τι βλέπουν;

Τη Μαρία, την παπαδιά και το Γιάννη να κάθονται με τη σειρά στον τοίχο και να κλαίνε!!!

-Μα τι πάθατε; ρωτάνε έκπληκτοι. Μαρία γιατί κλαις;

-Ε, να! Κατέβηκα στο κελάρι να πάρω κρασί από το βαρέλι, και καθώς σήκωσα τα μάτια μου είδα πάνω από το βαρέλι να κρέμεται το σκεπάρνι. Και σκέφτηκα: αν παντρευτώ τον Γιάννη, και μείνουμε εδώ, και κάνουμε ένα παιδί, και μεγαλώσει το παιδί, και το στείλουμε να φέρει κρασί, και πέσει το σκεπάρνι στο κεφάλι του και το σκοτώσει;!; ΜΠΟΥΧΟΥΧΟΥΟΥ καημένο παιδάκι μου σκεπαρνοσκοτωμένο!!!

-Α, καλά, λένε, εντάξει. Αλλά εσύ παπαδιά γιατί κλαις;

-Γιατί κατέβηκα στο κελάρι και είδα τη Μαρία να κλαίει, και τη ρώτησα τι έχει, και όταν μου τα είπε αυτά λυπήθηκα κι εγώ! Μπουχουχου καημένο εγγονάκι μου σκεπαρνοσκοτωμένο!!!

-Ωχ, τι πάθαμε… Κι εσύ Γιάννη τώρα γιατί κλαις;

-Δεν ξέρω, εγώ κλαίω επειδή κλαίνε η παπαδιά και η Μαρία!

-…Λοιπόν ωραία, λέει ο παπάς, νομίζω αυτοί οι δύο είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον. Ο γάμος θα γίνει την άλλη Κυριακή!

 

Δεν ξέρω αν θέλει ανάλυση το δίδαγμα, πιστεύω πάντως ότι αρκετοί θα ταυτιστούμε, με την έννοια ότι συχνά φτιάχνουμε σενάρια στο μυαλό μας και στενοχωριόμαστε προκαταβολικά, για πράματα που δεν έχουν συμβεί ακόμα (και ίσως δεν θα συμβούν ποτέ). Πολλές φορές μάλιστα τα διαδίδουμε δεξιά και αριστερά ανησυχώντας και τους άλλους!